WCCL

JOSKIPI jako język zawiera różnego typu wyrażenia i użytkownik parsując plik musi sam zdecydować, czego tam się spodziewa. Skutkiem tego jest brak jednego języka JOSKIPI. Mamy tak naprawdę osobny język wzorców tagera (pliki .pat), osobny język reguł (.rul), osobny język, którego wyrażeniami są pojedyncze operatory, osobny język, którego wyrażeniami są ciągi operatorów. Co więcej, nie można było w naturalny sposób wprowadzić uniwersalnych makr/funkcji, do których można się odwołać w wyrażeniach różnych typów.

Co należy zrobić: zachować funkcje parsujące pojedyncze wyrażenia (dla kilku najważniejszych typów wyrażeń), ale niech główne wywołanie parsuje plik o ustalonej strukturze. Struktura pliku powinna uwzględniać opcjonalne makra, ewentualnie odwołania do innych plików, np. że używamy leksykonu form o podanej nazwie. Można też zrobić inkludy.